شهر شعور

زمستان است هوا سرد و کلاغِ پیر روی شاخه میخواند هجوم بادها و سوز دی ماه است ... زمین آبستنِ دردی عظیم از جنس دلتنگی ست و دیگر هیچ برگی روی شاخِ خشکِ بیدِ باغِ همسایه نمی رقصد و از عطر خزان و برگهای سرخ و خوشرنگش نشانی نیست ... صدای زوزه ی باد است که میپیچد درون کوچه ای بن بست و فریاد درختانی که شلاق زمستانی تن عریانشان را مینوازد گاه گاهی ... زمستان است و لب های ترک خورده و احساسی که در شبهای بی فانوس یخ بسته ... و من اینجا میان این هجوم فصل دلتنگی درون کلبه ای از جنس تنهایی که دیوارش فریبِ پیچکِ همسایه را خورده و درهایی که با زنجیر پیوسته و فرشی از گل حسرت و گلدانی که بی لبخند خشکیده فقط با ذره ای از هیزمِ یادت که آتش میکند برپا دلم گرم است ... و با یک جرعه از نامت تهِ لیوانِ دلتنگی سرم داغ است ... و بیرون از من و یادت زمین سرد است و سرمای زمستان است شهر شعور...

ﭘﺎﯼ ﺳﺮﻭﯼ ، ﺟﻮﯾﺒﺎﺭﯼ ﺯﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ

ﻫﺎﯼ ﻫﺎﯼ ﮔﺮﯾﻪ ﺩﺭ ﭘﺎﯼ ﺗﻮ ﺍﻡ ، ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ...

شهر شعور...

ﻏﻼﻣﺮﺿﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺣﻤﺪ ﺧﺎﻥ ﻧﺎﻡ ، ﮐﻪ ﺩﺭ ﻋﻨﻔﻮﺍﻥ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺭﺧﺖ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺑﻨﺪﺩ ﻭ ﺩﺍﻍ ﮔﺮﺍﻧﯽ ﺑﺮ ﺩﻝ ﭘﺪﺭ ﻧﺎﺯﮎ ﻃﺒﻊ ﻭ ﭘﺮ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﺩ ، ﺍﺯ ﺍﯾﻨﺮﻭ ﯼ ﭘﺪﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﺍﻧﺒﺎﻥ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺗﺎﺭﻫﺎﯼ ﺭﻗﺼﺎﻥ ﺷﻌﺮ ﭼﮑﺎﻣﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺩﺭﺩ ﻣﯽ ﻧﻮﺍﺯﺩ ﻭ ﻣﯽ ﺳﺮﺍﯾﺪ ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﺍﻧﺪﻭﻫﻨﺎﮎ ﻭ ﻏﻢ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻪ ﯼ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ مناطق کرد نشین ﻋﺰﯾﺰﯼ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺳﺮﻭﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﺗﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ کردی ﺁﺷﻨﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻭﺍﯼ ﺍﻧﺪﻭﻫﻨﺎﮎ ، ﻣﻮﺭ ، ﻫﻤﺪﻡ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻋﻈﻤﺖ ﻭ ﺷﮑﻮﻩ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻫﻨﺎﮐﯽ ﺍﯾﻦ ﺳﺮﻭﺩﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﯾﺎﺑﺪ . برای دیدن شعر به ادامه مطلب مراجعه کنیدﻏﻼﻣﺮﺿﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺣﻤﺪ ﺧﺎﻥ ﻧﺎﻡ ، ﮐﻪ ﺩﺭ ﻋﻨﻔﻮﺍﻥ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺭﺧﺖ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺑﻨﺪﺩ ﻭ ﺩﺍﻍ ﮔﺮﺍﻧﯽ ﺑﺮ ﺩﻝ ﭘﺪﺭ ﻧﺎﺯﮎ ﻃﺒﻊ ﻭ ﭘﺮ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﺩ ، ﺍﺯ ﺍﯾﻨﺮﻭ ﯼ ﭘﺪﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﺍﻧﺒﺎﻥ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺗﺎﺭﻫﺎﯼ ﺭﻗﺼﺎﻥ ﺷﻌﺮ ﭼﮑﺎﻣﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺩﺭﺩ ﻣﯽ ﻧﻮﺍﺯﺩ ﻭ ﻣﯽ ﺳﺮﺍﯾﺪ ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﺍﻧﺪﻭﻫﻨﺎﮎ ﻭ ﻏﻢ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻪ ﯼ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ مناطق کرد نشین ﻋﺰﯾﺰﯼ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺳﺮﻭﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﺗﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ کردی ﺁﺷﻨﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻭﺍﯼ ﺍﻧﺪﻭﻫﻨﺎﮎ ، ﻣﻮﺭ ، ﻫﻤﺪﻡ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻋﻈﻤﺖ ﻭ ﺷﮑﻮﻩ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻫﻨﺎﮐﯽ ﺍﯾﻦ ﺳﺮﻭﺩﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﯾﺎﺑﺪ . ﻭﻩ ﺑﺎﻭﻩ ﯾﺎﻝ ﺩﯾﻢ ﻭﻩ ﺑﺎﻭﻩ ﯾﺎﻝ ﺩﯾﻢ ﺋﻮ ﺭﻭﮊ ﻭﺍﻭﯾﻼ ﻭﻩ ﺑﺎﻭﻩ ﯾﺎﻝ ﺩﯾﻢ ﺣﺎﻭﺍﺱ ﭘﺮﯾﺸﺎﻥ ﺣﺎﻟﺶ ﺣﺎﻝ ﺣﺎﻝ ﺩﯾﻢ ﺳﺮ ﺗﺎ ﺑﺮﮔﺶ ﺳﯿﺎ ﺯﺧﺎﻝ ﺩﯾﻢ ﺳﺮ ﻗﻮ ﻟﻪ ﯼ ﮐﺎﻭﺍﻥ ﻭﻩ ﺳﯿﺎ ﺗﻢ ﺩﯾﻢ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﮊﻩ ﺧﻢ ﭼﻮﯼ ﭼﻮﮔﺎﻥ ﭼﻢ ﺩﯾﻢ ﺩﺍﺭﺍﻥ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﮐﻼﺧﯽ ﭘﻮﺵ ﺩﯾﻢ ﮐﭙﻮ ﮐﻢ ﺩﻣﺎﻍ ﺑﻠﺒﻞ ﺧﺎﻣﻮﺵ شهر شعور...

ﺷﻪﺵ ﺩﻩﺭ ﻓﻪﺩﺍێ ﺳﻪﺭﺩ ﺋﻪﮔﻪﺭ ﻡ ﻟﻪێﻮﺍ ﻛﻪﻻﻭﻩ ﮔﻪﺭﺩﻡ ﺗﻪﻧﻴﺎ ﻛﻪﻻﻭﻩ ﺯﺍﻧێ ﻫﺎڵ ﻭ ﻫﻪﻭﺍڵ ﺩﻩﺭﺩﻡ ﻫﻪﺭ ﺷﻪﻭ ﻟﻪ ﻧﺎﻭ ﻛﻪﻻﻭﻩﻳﻞ ﺗێﺪﻥ ﺩﻩﻧﮓ ﻧﻪﺯﺍﺭێﮓ ﻡ ﻛﻮﻭﻝ ﺑﻪﺭ ﭘﻪﺷێﻮﯼ ﻫﻪﺭﭼێ ﻫﻪﻧﺎﺱ ﺳﻪﺭﺩﻡ ﺑﻪﻭﺭﻩﻭ ﺧﻪێﺎڵ ﭼﻴﻴﻨﺪ ﺷﻪﺵ ﺩﻩﺭ ﻟﻪﻟﻴﻢ ﺑﻪﺳﺎﻳﻪ ﺗﺎ ﺗﺎﺱ ﺗڕ ﺋﻪڕﺍﻡ ﺑﺎﻯ ﺗﺎﺅﺳﻪ ﺗﻪﺧﺘﻪ ﻧﻪﺭﺩﻡ ﺧﻮﻟێﮓ ﺧﻮﻩﺩ ﺧﻴﺴﻴﺪﻥ ﻗﻪﻣﭽﺎﻥ ﺋﻴﻤﻪ ﺷێﻮﺍﻥ ﺗﺎ ﺭﻭﻭﮊێﮓ ﺕ ﺑﺎﻳﺪﻥ ﻟﻪﻭ ﺷﻮﻭﻥ ﺧﻮﻭڵﻪ ﮔﻪﺭﺩﻡ ﻛﻪﻻﻭﻩ ﺷﻮﻭﻥ ﻗﺴﻴﻪێ ﺭﻭﻭﮊ ﻭ ﺷﻪﻭﻩﻳﻞ ﺋﻴﻤﻪﺱ ﻓﻪﺩﺍێ ﺳﻪﺭﺩ ﺋﻪﮔﻪﺭ ﻡ ﻟﻪێﻮﺍ ﻛﻪﻻﻭﻩ ﮔﻪﺭﺩﻡ شهر شعور...

ﺑﻐﻀﯽ ﻣﯿﺎﻥ ﮔﻠﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻭﺍ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﺎﺏ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺳﺨﻦ ﯾﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﺩﻫﺪﻡ ﺑﻪ ﺑﺎﺩ ﯾﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﺻﺪ ﺍﻧﺎﺭ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﺩﺍﻧﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﮔﻠﮕﻮﻥ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻟﺒﺎﻥ ﺗﻮ ﭘﯿﺪﺍ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﻫﻢ ﺑﻪ ﯾﺎﺭ ﺧﻮﺩﺵ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺭﺳﯿﺪ ﺩﺭﺩﺍ ﺍﺯﺍﯾﻦ ﻓﺮﺍﻕ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺩﻭﺍ ﻧﻤﯿﺸﻮﺩ ﺩﺭﯾﺎ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻫﯿﭻ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﻗﻄﺮﻩ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﯽ ﻗﻄﺮﻩ ﺩﺭﯾﺎ ٬ ﮐﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﯾﮏ ﻗﻄﺮﻩ ﺍﻡ ﻭﻟﯽ ﺑﻪ ﺷﻮﻕ ﺗﻮ ﻣﯽ ﭼﮑﻢ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻗﻄﺮﻩ ﺷﻮ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﺩﺍﻏﯽ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﻡ ﮐﻪ ﻧﺒﯿﻨﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻭﻟﯽ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﯿﺎﻟﺖ ﺯ ﺳﺮﻡ ﻭﺍ ﻧﻤﯿﺸﻮﺩ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﻦ ﺗﻮﺑﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮐﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﺑﺸﮑﻨﻢ ﺍﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﺍﻣﺸﺐ ﻧﻤﯿﺮﺳﻢ ﺑﻪ ﺻﺒﺢ ﭼﻮﻥ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﯽ ﺷﺐ ﻧﯿﺰ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻮ ﯾﻠﺪﺍ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ .. شهر شعور...

آذر یادش رفته که پاییز است ! نمیبارد .. فقط یخ میزند ! به گمانم کسی به طرز فجیعی تنهایش گذاشته وگرنه اینگونه ماتش نمیبرد شهر شعور...